اولین زاده ی زهرا چقدر تنهایی

یاس زیبای دلارا چقدر تنهایی

مانده ام یوسف زهرا که چه آمد به سرت

پسر اول زهرا چقدر تنهایی

مرکز دایره ی عشق مزار پاکت

تربتت کعبه ی دلها چقدر تنهایی

زاده ی آینه و آب تو بودی آقا

وارث حضرت طاها چقدر تنهایی

خون شده در وسط کوچه ی غربت قلبت

وارث غربت زهرا چقدر تنهایی

کاش می داد کسی پاسخ این حرف دلم

چه شده مرد شکیبا چقدر تنهایی

جگر پاره ی تان بعد غم کوچه ی تنگ

داده پاسخ دل ما را چقدر تنهایی

بعد لا یوم ک یومک به همان شهر نبی

روضه هایت شده بر پا چقدر تنهایی

جگر پاره ی در تشت به پیش خواهر

روضه ای شد به دل ما چقدر تنهایی

اصغر چرمی

در مدح تو باید که ببندیم دهان را

نبود تاب و توانی که وا کند لب را

گرفت با نگه خود سراغ زینب را

خبر رسید و سراسیمه خواهرش آمد

دوان دوان به کنار برادرش امد

رسید و چادر خود را که از سرش انداخت

نگاه حیرت خود بر برادرش انداخت

صدای گریه و آه بلند می آمد

زبان خواهر دلخسته بند می آمد

کمی بریده بریده صدا زد ای حسنم

دو چشم خود بگشا ای ستم کشیده ، منم!

عزیز مادر من باز خونجگر شده ای

شبیه مادرمان دست بر کمر شده ای

چرا عزیز دلم رد خون به لب داری

چه چشم بی رمقی و چقدر تب داری

غریب فاطمه رنگ تنت عوض شده است

شبیه فاطمه پیراهنت عوض شده است

شنیده ام که چه رنجی ز  یار می بینی

شنیده ام که دو روز است تار می بینی

بگو پس از تو غم عالمین را چه کنم

اگر حسین بفهمد حسین را چه کنم

گرفته اشک دلم را صدای عبدالله

ببین که کشته مرا گریه های عبدالله

خودت بگو چه کنم اشک و آه قاسم را

بگو چگونه بگیرم نگاه قاسم را

نگاه طفل به جان دادن پدر سخت است

نگاه بر تو و طشت و غم جگر سخت است

گذشت واقعه و بعد غسل دادن ماه

به عزت و شرف لااله الا الله

تن غریب وطن را بلند می کردند

تن شریف حسن را بلند می کردند

برادران همه رفتند زیر تابوتش

فرشته ها همه بردند سوی لاهوتش

کنار قبر پیمبر دوباره فتنه رسید

شکوه و جلوه تشییع مجتبی را دید

گذشت لحظه ای و فتنه ای به راه انداخت

به سوی جمع کماندارها نگاه انداخت

کنار قبر نبی صحنۀ جدل شده بود

تلافی همه از کینۀ جمل شده بود

کنار قبر نبی از دل عقده واکردند

و از کمان همگی تیر را رها کردند

صدای ناله واغربتا به گوش آمد

چنان که غیرت عباس هم به جوش آمد

چقدر داغ جگرسوز تو زمینگیر است

به روی پیکرت هفتاد چوبه تیر است

ولی به کرب و بلا چهار هزار تیر انداز

هزارها لبه تیر تیز در پرواز

به سمت ساقی لب تشنگان فرود آمد

نکرد رحمی و تا عمق جان فرود آمد

مجتبي شكريان همداني

شبی که نور زلال تو در جهان گـم شد

سپیده جامه سیه کرد و ناگـهان گم شد

ستاره خـــون شد و از چشم آسمان افتاد

فلک ز جلـــوه فرو ماند و کهکشان گم شد

به باغ سبز فلک ، مــــهر و مــــاه پژمـــــردند

زمین به سر زد و لبخند آســـمان گــم شد

دوبــــاره شب شد و در ازدحـــــام تاریکـی

صـــــدای روشن خورشید مهربـان گم شد

پس از تـــو، پرسش رفتن بدون پاسخ مـاند

به ذهــــن جــاده ، تکاپوی کـــاروان گم شد

بهـــــار، صید خزان گشت و باغ گل پژمـــرد

شبی که خنده ی شیرین باغبـــان گم شد

ترانـــــــه ار لب معصوم « یــــاکریــم » افتاد

نسیم معجـزه ی گل ، ز بوستان گم شد

شکست قلب صبـــــور فرشتگـــان از غـم

شبی که قبـله ی توحید عاشقان گم شد

رسید حضـــــــــرت روح الامین و بر سر زد

کشید صیحه ز دل ، گفت : بوی جــان گم شد

نشست بغض خدا در گلوی ابراهـیـم

شبی که کعبه ی جان ، قبله ی جهـان گم شد

غرور کعبه از این داغ ناگهان پاشید

نمـاز و قبله و سجاده و اذان گـم شد

« ستاره ای بدرخشید و ... » ، تسلیت ای عشق !

ز چشم زخم شب فتنه ، ناگهـان گم شد

به عـزم وصف تو دل تا که از میان برخاست

قلـم به واژه فرو رفت و ناگهـان گم شد

به هفت شهر جمــال تو ای دلیل عشق !

شبیه حضــرت عطار، می توان گم شد

به زیــر تیغ غمت، در گلـوی مجنونــم

ز شوق وصل تو، فریـاد « الامان » گم شد

از آن دمی که دلــم خوش نشین داغت شد

به مرگ خنده زد و از غم جهــــــــان گم شد

رضا اسماعيلي

از اشک، نگاه لاله گونی دارد

داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد

جای گله، خون از دهنش می‌جوشید

یعنی که ز غربت، دل خونی دارد

سيدمهدي حسيني

سند غربت من این حرم آبادم

خاک فرش حرم و گنبد من تکهٔ سنگ

صحن من پر شده از غربت مادر زادم

عزت عالمیان بسته به یک موی من است

کی مذلِّ عربم؟ کشته این بیدادم

شاه بی لشگرم و غربت من تا به کجاست…

زهر با سوز تمام آمده بر امدادم

هر چه خوردم ز خودی خوردم و از زخم زبان

تا که جدم ز جنان کرد ز غم آزادم*

هر زمین خورده مرا یاری خود می‌خواند

چون که در یاری افتاده ز پا استادم

هر دم از کوچه گذشتم بدنم درد گرفت

سجده بر خاک به مظلومه سلامی دادم

گر چه شد حائل ضربه سه حجاب صورت

خون دیوار در آورده چنان فریادم

یک تنه جمع نمودم بدنش از کوچه

صحنه بردن مادر نرود از یادم

دشمنت تیر به تابوت زد و خنده کنان

گفت از داغ دل فاطمه دیگر شادم

قاسم نعمتی

اي تُـربت تـو باغ و بهارم آقـا

بــا ياد غمت اشك ببارم آقـا

در روز جزا بجز تو ارباب غريب

امّيد به هيچ كـس ندارم آقـا

زیر قدوم فاطمی‌ات خاکسار کرد

مهر تو را بهشت بخواهد نمی‌دهم

در ماجرای عشق نباید قُمار کرد

فخر علی و فاطمه بر تو عجیب نیست

وقتی خدا به داشتنت افتخار کرد

من که به دست هیچ ‌کسی رو نمی‌زنم

نانت مرا به شغل گدایی دچار کرد

هر چند آفریده خدا چهارده کریم

اما یکی از آن همه را سفره‌دار کرد

ما را پیاده کرد سر سفره شما

این کشتی حسین که ما را سوار کرد

باید به بازوی حسنی‌ات دخیل بست

ورنه نمی‌شود که جمل را مهار کرد

خشمت نیاز نیست در آن جا که می‌شود

با قاسم تو قافله را تار و مار کرد

ارزان تو را فروخت به حرف معاویه

زهری به کام تشنه تو روزه‌دار کرد

زهری که می‌شکافت دل سنگ خاره را

در حیرتم که با جگر تو چه کار کرد

زیر قدوم فاطمی‌ات خاکسار کرد

مهر تو را بهشت بخواهد نمی‌دهم

در ماجرای عشق نباید قُمار کرد

فخر علی و فاطمه بر تو عجیب نیست

وقتی خدا به داشتنت افتخار کرد

من که به دست هیچ ‌کسی رو نمی‌زنم

نانت مرا به شغل گدایی دچار کرد

هر چند آفریده خدا چهارده کریم

اما یکی از آن همه را سفره‌دار کرد

ما را پیاده کرد سر سفره شما

این کشتی حسین که ما را سوار کرد

باید به بازوی حسنی‌ات دخیل بست

ورنه نمی‌شود که جمل را مهار کرد

خشمت نیاز نیست در آن جا که می‌شود

با قاسم تو قافله را تار و مار کرد

ارزان تو را فروخت به حرف معاویه

زهری به کام تشنه تو روزه‌دار کرد

زهری که می‌شکافت دل سنگ خاره را

در حیرتم که با جگر تو چه کار کرد

زهرا شنیده بود تنت تیر می‌خورد

تابوت را برای همین با جدار کرد

علي اكبر لطيفيان

زهرا شنیده بود تنت تیر می‌خورد

تابوت را برای همین با جدار کرد

علي اكبر لطيفيان

از بس که از فراق تو دل نوحه گر شده

روزم به شام غربت و غم تیره تر شده

آزرده گشت خاطرت از کرده های من

آقا ببخش نوکرتان دَردِسَر شده

تنها خودت برای ظهورت دعا کنی

وقتی دعای من ز گنه بی اثر شده

از شام هجر یار بسی توشه می برد

آنکس که اهل ذکر و دعای سحر شده

بودم مریض و روضه ی تو شد دوای من

حالم به لطفتان چقدر خوب تر شده

رفت از نظر محرّم و آقا نیامدی

حالا بیا که آخرِ ماه صفر شده

بعد از دو ماه گریه به غم های کربلا

حالا زمان ندبه به داغی دِگر شده

یَثرب برای فاطمه نقشه کشیده است

یَثرب چقدر بعدِ نبی خیره سر شده

باید که بعد از این به غم مادرت گریست

فصل شروع ماتم خیرُالبشر شده

از شعله های پشتِ در خانه ی علی است

گر آتشی به کرب و بلا شعله ور شده

آن روز اگر به صورت مادر نمی زدند

لطمه دگر به چهره ی دختر نمی زدند

جوادپرچمي

صفر تمام شد و طی نشـد عزای حسن

هزار حیف که شد زهر کین جزای حسن

بـه غربتش چـه بگویـم، رسـول اکـرم گفت

که ماهیان همه گرینـد از بـرای حسن

اگرچه آب شد و سوخت بی‌صدا چون شمع

محیط، پر شده از اشک بی‌صدای حسن

بـه حشـر بـا گـل لبخنـد می‌شـود محشور

خوشا کسی که کند گریه در عزای حسن

گمـان نبـود نمـک‌ناشناس‌هــا بـه ستـم

کنند خنجـر خود را فرو به پای حسن

هنـوز بـر بـدنش زخـم‌ تیرهــا پیــداست

هنوز شهر مدینـه است کربلای حسن

کسی که فاطمـه را کشت قاتل حسن است

به روز حشر شهادت دهد خدای حسن

ز بـس بـه پیکـر پاکش نشست تیـر ستـم

به روی شانه بدن گشت نی‌نوای حسن

غـریبِ شهـر مدینه، غـریب رفت بـه خاک

غریب‌تر حرم و صحن با صفـای حسن

از آن زمان که خـدا خلق کـرد «میثم» را

دل شکستـۀ او بــود آشنـای حسـن

استادسازگار

از غم هجر حرم اين دل من بي تاب است

اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَهْلَ بَيْتِ النُّبُوَّةِ

خواب ديـدم قبرتــان آخر طـلـايي مي شود

بُغض مانده در گلو عُقده گشايي مي شود

دور قـبـر پـاكـتـان بـا دسـت عُشّاق حسـن

خشت ها بر روي هم،بر پا بنايي مي شود

گـنـبـد و گـلـدسـتـه و ايــوان زيـبـاي بــقـيـع

عـاقـبـت يــك صـبـح زيـبا رونمايي مي شود

در مـيـان صـحـن  مشغول گدايي مي شود

در حريم فاطمه نـغـمـه سـرايـي مي شـود

بــا سـلامي رو بـه سوي مـرقـد پاك حسين

در بـقيـعِ عـشـق، دلها كـربـلايـي مي شود

بــا تــوسـل بــر غـريـب نـيـنـوا در صـحـنـتـان

از تـمـام زائـــران مشكل گشايي مي شود

اصغر چرمي

اَلسَّلامُ عَلى اَئِمَّةِ الْهُدى، وَ مَصابيحِ الدُّجى،و اَعلامِ التُّقى،
 وَ ذَوِى النُّهى، وَاُولِى الْحِجى، وَ كَهْفِ الْوَرى،

وَوَرَثَةِ الاَْنْبِيآءِ

از بـــار گُـنـاه سر بزيرم چه كنم

بــر لـطـف تـو مـن اميد دارم آقـا

فردا نشوي تو دستگيرم چه كنم

پسر فاطمه ام غصه بوَد بنیادم
سند غربت من این حرم آبادم

خاک فرش حرم و گنبد من تکه سنگ
صحن من پر شده از غربت مادرزادم

عزت عالمیان بسته به یک موی من است
کی مذّل عربم کشته این بیدادم

هر زمین خورده مرا یاری خود می خواند
چون که در یاری افتاده ز پا استادم

شاه بی لشکرم و غربت من تا به کجاست...
زهر با سوز تمام آمده بر امدادم

هرچه خوردم ز خودی خوردم و از زخم زبان
تا که جدّم ز جنان کرد ز غم آزادم

هم عدو ضربه به من می زد و هم می خندید
از همان کودکیم بی کس و دشمن شادم

هر دم از کوچه گذشتم بدنم درد گرفت
سجده بر خاک به مظلومه سلامی دادم

گرچه شد حائل ضربه سه حجاب صورت
خون دیوار در آورده چنان فریادم

یک تنه جمع نمودم بدنش از کوچه
صحنه بردن مادر نرود از یادم

عایشه تیر به تابوت زد و خنده کنان
گفت از داغ دل فاطمه دیگر شادم

قاسم نعمتي

ای پسر اول زهرا حسن
سیـدنا سیـدنا یا حسن
صورت تو سوره فرقان و نور 
چشم بد از روی دل‌آرات دور 
عفو خدا شیفته یاربت 
عاشق «العفو» نماز شبت 
وصف تو ممکن نبوَد با سخن 
تو حسنی تو حسنی تو حسن 
طلعت زیبات شده باغ گل 
از اثـر بـوسة ختـم رسل 
جای تو آغوش رسول خداست 
مرکب تو دوش رسول خداست 
بهر تو ای مهر تو خیرالعمل 
دوش محمّد شده «نعم الجمل» 
تا تو نهی پای به پشتش، رسول 
مانده خم و سجده خود داده طول 
آنکه دهد شهد به وحی از دو لب 
از لب شیرین تـو نـوشد رطب 
روی تـو آیینـة حسـن‌آفرین 
یک حسن و این همه حسن؟- آفرین! 
چارم آن پنجی و در چشم من 
پنـج تنـی پنـج تنـی پنج تن 
جود تو از چشمة بی‌ابتداست 
سفره تو مُلک وسیع خداست 
ای همه با دشمن خود گشته دوست 
خنـده تـو پاسخ دشنام اوست 
خشم عدو تا به تو شدّت گرفت 
مهر تو از خشم تو سبقت گرفت 
هر که شرف از کرم آرد به کف 
دست تو بخشیده کرم را شرف 
نیست به وصف تو رسا صحبتم 
غـرق شـدم در عـرق خجلتم 
خالـق خـلقی و خـدا نیستی 
فوق ملَک، فوق بـشر، کیستی؟ 
صبر تو شایسته‌ترین ابتلاست 
صلح تو یک نهضت کرب و بلاست 
حیف که کشتند تو را دوستان 
خـار ستـم در جـگرِ بوستان 
شیر خدا را پسری یـا حسن
از همه مظلوم‌تری یـا حسن
ای تـو جگر پاره پاره جگر 
در بغـل مـادر و جـد و پدر 
«جعده»‌ات ارچه دشمن جانی است 
قاتـل تـو «مغیره» و «ثانی» است 
قلب تو در کوچه شد ای جان پاک 
چون سندِ باغ فدک چاک چاک 
سـوز درون از سخنت ریـخته 
خـون دلـت از دهـنت ریـخته 
آه تـو از بـس شرر افروخته 
زهر ز سوز جگرت سوخته 
نخل وجودت به تب و تاب شد 
آب شد و آب شد و آب شد 
حلم ز داغ تو زمین‌گیر شـد 
لالـه تشییع تنـت، تیـر شـد 
آن همـه تیـر ای پسر فاطمه
رفـت فـرو در جگـر فاطمه
خار چو بر برگ گل یاس ریخت 
خون دل از دیده عباس ریخت 
ای سند غربت تـو قبـر تـو 
صبر شده خونْ جگر از صبر تو 
اشک بده تا کـه نثـارت کنم 
گریه چو شمع شب تارت کنم 
خـاک رهِ میثمتـان، «میثـمم» 
با غمتان در دو جهان خرّمم

دودریا اشک2غلامرضا سازگار

ای دل دلشکستگان عاشق و مبتلای تو               روح گرفته آبرو از نفس صفای تو

نغمه ى عشق عاشقان زمزمه ى ولای تو                             بود و نبود عالمی در نعم از ولای تو

                                 ای حرم غریب تو کعبه ى قلب ما حسن              

                                   کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

ای که علی مرتضی بوسه گرفته از لبت               شانه ى ختم انبیا گشته خجسته مرکبت

بردن نان بی کسان آمده کار هر شبت                 لولو گوش قدسیان زمزمه های یا ربت

                                     لب بگشا بخوان بخوان بار دگر دعا ،حسن

                                      کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

روز ازل  سرشته شد با غم عشق تو گلم             بقیع بی چراغ تو چراغ روشن دلم

نقل حدیث عشق تو نقل مدام محفلم                  کرامتی كه بنده ام عنایتی که سائلم

                               مرا مران مرا مران از در خویش یا  ، حسن

                                   کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

مرغ پریده ى دلم خدا خدا خدا کند                        گرد مدینه گردد تو را تو را صدا کند

 بلکه خدا به مقدمت مرا مرا فدا کند                  تیغ فلک هزار بار اگر سرم جدا کند

                           نمی شوم نمی شوم از تو دمی جدا حسن

                              کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

ای به سرشک فاطمه شسته شده مزار تو                    مهدی صاحب الزمان زائر بی قرار تو

بهشت قرب اولیا ء هماره در جوار تو                              از تو کسی غریب تر نبوده در دیار تو

                     ستم کشیده روز و شب ز غیر و اشنا ، حسن

                          کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

ای که به شانه ى رضا کوه  بلا کشیده ای                بیشتر از ستارگان زخم زبان شنیده ای

زخم به زخم دل همی لحظه به لحظه دیده ای      با همه آشنا ولی از همه دل بریده ای

                     هر کسی از شراره ای سوخت دل تو را حسن

                           کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

ای صلوات قدسیان زمزمه ى حکایتت             دشمن کینه توز هم شد خجل از عنایتت

سینه ى هفت آسمان سفره ای از ولایتت      از چه نکرد هیچکس مثل علی حمایتت

                       همسر بی وفای تو کشت تو را چرا حسن ؟

                            کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

صبر تو نقش  خصم را یکسره بر ملا کند               صلح تو کار نهضت و قیام کربلا کند

جنگ تو نقل قدرت بازوی مرتضی کند                   کسی به جنگ و صلح تو چون و چرا ، چرا کند؟

                          قعود تو قیام تو  حکم خداست یا ، حسن

                              کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

خوشا به حال آنکه شد خاک دیار عشق تو           خوشا به حال آنکه جان کند نثار عشق تو

تویی تویی تویی که دل گشته شرار عشق تو       منم منم منم منم "میثم" دار عشق تو

                           عنایتی که جان کنم در قدمت فدا ، حسن

                              کریم آل فاطمه امام مجتبی ، حسن

(نخل میثم ج1)

وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد

باید که تو را فاطمه مادر شده باشد

جد تو نبی بود نه اینطور بگویم

شک نیست که جد تو پیمبر شده باشد

جز بر در این خانه ندیدیم امامت

تقسیم میان دو برادر شده باشد

خورشید سفالی ست که در سیر جمالی

از بوسه بر این گونه منور شده باشد

بو می کشم ایام تو را باید از اخلاق

یک تکۀ تاریخ معطر شده باشد

ای حوصلۀ محض چه تشبیه سخیفی ست

با حلمت اگر کوه برابر شده باشد

با اینکه قضا دست تو را بست ندیدیم

جز آنچه بخواهی تو مقدر شده باشد

از عمر تو یک روز جمل آیۀ فتح است

با صلح اگر مابقی اش سر شده باشد